Trasy, stoki narciarskie w Val di Sole

Poniżej przedstawiamy listę stoków, które ze względu na ich stopień trudności, czy długość, są uważane za najlepsze stoki usytuowane na przestrzeni 3 ośrodków narciarskich Val di Sole. Zachęcamy do wypróbowania tych stoków i przekonania się o ich wyjątkowej atrakcyjności!
 

Nera di Folgarida – Folgarida
Czarny stok Folgarida powstał latem 1967 roku. Na stoku mamy możliwość jazdy na nartach również nocą, dzięki zainstalowaniu oświetlenia w 1998r. Działa tu jeden z najnowocześniejszych systemów naśnieżania.  Od roku 1969 na stoku odbywały się zawody międzynarodowe. Jest to stok zawodowy, z 600 metrowym spadem i średniej szerokości 35 metrów. Wiele zawodów narciarskich miało miejsce na tym stoku w tym ISF  Mistrzostwa Świata w Snowboardzie w 1999 roku i liczne edycje Snowboard Trofeo Topolino. Narciarze, który potrafią przebyć stok bez zadyszki z pewnością zasługują na pochwałę. Dane techniczne: Stok "czarny"; Początek na wysokości 1.854 m npm; Koniec na wysokości 1.300 m npm; Różnica poziomów: 554 metrów; Długość stoku 1.850 metrów.


Monte Spolverino – Folgarida
Najdłuższy stok w okolicy. Ze szczytu Monte Spolverino na 2.092 m schodzimy w dół stoku, który ma taką samą nazwę i średni poziom trudności, a następnie na czarny stok " Variante Provetti" ; dalej zjeżdżamy łatwą częścią stoku w obszarze Malghet Aut w Folgaridii, w celu dotarcia do początku słynnego czarnego stoku " Folgarida Nera" , najtrudniejszego w całym regionie narciarskim, który zabierze nas do centrum miasta. Łączna długość:  3.150 metrów, a różnica poziomów 792 metrów.

Orti – Marilleva
Stok zbudowany w 1970 roku, rozbudowany  w 1992 roku - wtedy otrzymał uznanie FISI na mistrzostwa w Slalomie Gigant. Były tu organizowane liczne konkursy, w tym różne edycje Ski Trofeo Topolino. Rok 2002 przyniósł kolejne zmiany - aby poprawić tor, został zainstalowany system sztucznego naśnieżania, dzięki czemu stok jest zawsze dobrze przygotowany dla narciarzy. Stok jest dość wyzywający, ciągnący się  wzdłuz lasu jodłowego, z licznymi zmianami wysokości: stroma część toru jest na samym początku - 700 metrowy spad w dół, reszta toru jest łatwiejsza, dzięki czemu narciarze mają możliwość odpoczynku. Jest to nadzwyczaj zróżnicowany stok, na pewno dostarczający niezapomnianych wrażeń, przeznaczony dla dobrych narciarzy. Dane techniczne: stok czarny; Początek na wysokości 2.080 m npm; Koniec na wysokości 1.886 m npm; Różnica poziomów 194 m.; Długość 700 m.

Monte Vigo - Marilleva 1400

Ze szczytu Monte Vigo , na wysokości 2.166 m, zjeżdżamy po słynnym stoku " Orso Bruno"  o średnim poziomie trudności, dalej udajemy się na łatwy stok" Pancianina" i wreszcie zjeżdżamy po czerwonym stoku " Panciana", który ciągnie się przez całą drogę do Marilleva 1400. Łączna długość stoku to prawie 5 km a różnica wzniesień sięga 766 metrów.

Paradiso - Passo del Tonale
Jeden z ważniejszych stoków alpejskich, który jest zdecydowanie częścią historii narciarstwa. Otwarty dla narciarzy po raz pierwszy w 1963 roku stok został poprawiony i zmieniony wciągu ostatnich czterdziestu pięciu lat, aby uczynić go bardziej dostępnym, ale bez zmiany jego uroku. Ostatnie zmiany zostały wprowadzone w 2005 r., które zbiegły się z inauguracją nowegej kolejki linowej Tonale-Paradiso, która zastąpiła starą. Po dość łatwych pierwszych 200 metrach, rozpoczyna się oczekiwany zjazd z Passo Paradiso w kierunku Passo del Tonale. Tor jest dość trudny,  ale po 1500 metrach można złapać oddech i dać nogom chwilę odpoczynku. Jest to stok zawodowy przeznaczony dla dobrych narciarzy. Oferuje on doskonałe warunki śniegowe ze względu na fakt, że cała skarpa jest zwrócona ku północy. Gorąco polecam w lutym, marcu i kwietniu. Dane techniczne: stok czarny; Początek na wysokości 2.587 m npm; Koniecna wysokości: 1.850 m npm. Różnica wzniesień 737 metrów; Długość stoku 3.000 metrów.


Doss dei Gembri – Tarlenta
Ze schroniska Doss dei Gembri  ciągnie się w dół do Peio Fonti naprawdę długi stok (prawie 10 km długości), z zapierającymi dech w piersiach widokami na Park Narodowy Stelvio. Ten stok daje narciarzom możliwość wyboru alternatywnych ścieżek z różnymi poziomami trudności, dlatego narciarze eksperci mogą wybrać trudniejsze odcinki, natomiast mniej zaawansowani mogą skorzystać z odcinków o mniejszym stopniu trudności. Niektóre schroniska położone wzdłuż stoku oferują narciarzom możliwość odpoczynku i spróbowania typowych produktów z Val di Peio i Val di Sole z jedynym takim widokiem na góry. Stok posiada system sztucznego naśnieżania, dlatego może być uczęszczany przez narciarzy bez względu na warunki pogodowe. Stok jest odpowiedni dla średniozaawansowanych narciarzy. Dane techniczne: czerwony stok; Początek na wysokoći 2.350 m npm; Koniec na wysokości 1.995 m npm; Różnica wzniesień 355 metrów; Długość 2.000 metrów.

Val della Mite - Peio Fonti
Zapierający dech w piersiach zjazd z wysokości 3.000 m rozpoczynający się przy stacji kolejki linowej " Pejo 3000 "  kończący się na 1400 metrach przy Peio Fonti. Szusowanie między tymi dwona punktami jest możliwe dzięki  legendarnemu stokowi " Mite Val della"  oraz nowemu czerwonemu stokowi " Variante dei Monti ". Łączna długość wszystkich tras wynosi 8 km, a  różnice wysokości - 1.600 metrów! Dane: Trasa „czerwona”; Początek trasy 2.000 metrów n.p.m.; Koniec trasy: 3.000 metrów n.p.m.; Różnica poziomów: 1.000 metrów; Długoœść: 4.000 metrów.





Presena Glacier - Ponte di Legno

Zaczynając od lodowca Presena, wysokiego na 2.016 metrów, wjeżdżamy na historyczny stoku Paradiso - jeden z najbardziej znanych tras czarnych w całych Alpach. Dalej możemy kontynuować zjazd wzdłuż czerwonego stoku Pegrà aż do Ponte di Legno: 11  kilometrowej trasy, z siągającą prawie 1.100 m różnicą wysokości! Długość: 11.000 metrów; Różnica wzniesień: 1.800 metrów.

 
 
 
webperfection.pl